Het overkomt menigeen die z’n studieschuld sneller wil aflossen. Fanatiek beginnen ze met budgetteren. Ze weten het zeker: dit keer zijn ze serieus. Dit keer houden ze het daadwerkelijk vol. Dit keer gaat het ze echt-echt-echt lukken.
En ja, dan gaat het meestal mis.
Als bij toverslag valt er een tandartsrekening op de mat. Of de auto begint te pruttelen. En anders houdt de wasmachine er wel mee op.
Er is, kortom, altijd wel wat.
En oef, wat is opgeven dan verleidelijk
Bloedfanatiek beginnen en bij het allereerste piepkleine foutje moedeloos opgeven, dat was jarenlang wat ik zelf ook deed. Niet dat ik dat opgeven van tevoren van plan was. Nee, ik was er vast van overtuigd dat het deze keer hélemaal anders zou zijn.
En zodra de eerste tegenslag dan kwam, ging het in m’n hoofd ongeveer zo:
“Zie je wel, het gaat nu al mis. Ik kan dit niet. Laat maar gewoon. Deze maand is alweer verpest. Het lukt me toch nooit. Ik kan er net zo goed mee ophouden. Volgende maand begin ik wel opnieuw. Misschien.”
Die perfecte maand waarin ik alles goed doe, die bestaat helemaal niet
En het duurde verdomd lang voordat ik dat in de gaten had. Behoorlijk zonde, want al die tijd kwam ik nauwelijks vooruit. En m’n studieschuld werd nauwelijks kleiner. En ondertussen voelde ik me ook nog eens een financiële mislukkeling.
Bovendien ging het bij mij niet alleen zo met geld. Ik koos veel vaker voor die alles-of-niets-strategie waarbij ik me door alle tegenslagen ogenblikkelijk uit het veld liet slaan.
Kijk maar.
- Als ik vaker wilde sporten, besloot ik zes keer in de week te gaan. Dat hield ik drie weken vol. Daarna was ik zo kapot dat ik maandenlang helemaal niks meer deed.
- Als ik minder wilde snoepen, besloot ik om totaal geen suiker meer te eten. Dat hield ik drie dagen vol. Vervolgens at ik een bonbon en daarna ging ik helemaal los.
- Als ik vaker wilde schoonmaken, zette ik een minutieus schema in elkaar. Een week hield ik me eraan, om daarna tijdenlang nergens meer puf voor te hebben.
Ik kan nog rustig even doorgaan, maar you get the point. Ik mikte op alles en ik kreeg niks. En jarenlang was ik te koppig om m’n strategie aan te passen.
Goed nieuws: je hebt die perfecte maanden niet nodig
Sure, het is een mooi idee, allemaal van die perfecte scores achter elkaar, elke maand opnieuw. Maximaal besparen. Maximaal aflossen. Alles maximaal.
Maar als je op die perfecte maanden wacht dan kom je nergens. Die tegenslagen horen erbij, daar doe je niks aan.
En dan het goede nieuws: je hebt die perfecte maanden ook helemaal niet nodig. Vooruitgang zit ‘m in veel best aardige maanden op een rij. Met af en toe ’n slechte maand tussendoor. En met wat geluk soms ook ’n supergoede maand.
That’s it.
Meer heb je niet nodig.
Maar het vergt wel wat
Het vergt dat je je droombeeld van die ideale maand loslaat. Dat je jezelf uitdaagt om het net een stapje moeilijker voor jezelf te maken. Niet stoppen bij ’t eerste obstakel. Nee, zet je tanden erin. Dat werkt beter.
Oftewel: verwacht tegenslagen. Omarm de rommeligheid.
Die tegenslagen blijven komen, elke maand weer. Maar dat betekent niet dat je iets verkeerd doet. Het betekent ook niet dat je geen vooruitgang kunt boeken. Het betekent ook niet dat je poging is gestrand en dat je wéér opnieuw moet beginnen.
Welnee.
Je kunt gewoon doorgaan. Je bent goed op weg. ?