Ik ben niet makkelijk te motiveren. Zeg tegen mij dat iets moet, en ik heb er ogenblikkelijk geen zin meer in, zelfs als ik daarvoor nog stond te popelen.
Mezelf motiveren lukt me ook al nauwelijks.
Koken, boeken lezen, groente eten, vroeg opstaan, stofzuigen, m’n telefoon opnemen, allemaal dingen die ik me herhaaldelijk voorneem vaker te doen.
Je raadt het al: tevergeefs.
Extrinsieke motivatie? Nope. Intrinsieke motivatie? Nauwelijks.
En toch lukt het me soms wél om grote doelen te bereiken. Mijn enorme studieschuld vliegensvlug aflossen, bijvoorbeeld, of het lopen van een marathon.
Een marathon? Jep. Dat kwam zo.
Berlijn, zondag 27 september 2015
Bij kilometer 22, net over de helft van het parcours, sta ik langs de kant. Ik speur naar vriendin M. Het is zondag 27 september 2015 en M. is ergens een roze stipje te midden van deze onophoudelijke sliert felgekleurde shirts, dwars door de straten van Berlijn.
Het is haar eerste marathon. “Doe ook mee”, had ze van tevoren tig keer tegen me gezegd. Maar nee. Ik ben geen hardloper. Hell no. Mijn record is de 4 Mijl van Groningen – 6,4 kilometer – en daarna ben ik kapot. Een marathon, ik? Nooit.
Een lint van neon-geel-en-blauw-en-groen
Terwijl ik zoek naar M. passeren tientallen, nee, honderden lopers mij. Ze lijken op elkaar, met al die kleurige kleding, en toch zijn ze heel verschillend. Vrouwen en mannen. Jong en oud. Atletisch en dik. Traag en snel. Alles door elkaar.
En ál die mensen, allemaal, zetten ze vandaag de prestatie van hun leven neer. Een marathon, bloody 42 kilometer en 195 meter, rennend, achter elkaar door. Dat vergt moed, bedenk ik me, en doorzettingsvermogen, en enige vorm van gekte wellicht.
Door het dagdromen zie ik het roze stipje bijna over het hoofd. Ik schreeuw, M. kijkt om, ze zwaait. Dik een uur later, bij kilometer 34, heb ik een tweede kans. Dit keer zie ik haar direct. Opgetogen rent ze naar me toe. “Ik ga het halen”, roept ze beslist.
Vol ontzag kijk ik haar na.
Ik ben goddomme stikjaloers
Als ik naar de finish wandel, kom ik renners tegen die al klaar zijn. Hun sportschoenen nog aan, een enorme medaille om hun nek.
Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Mijn opgewektheid zakt weg.
Gek wel. Ik ben in Berlijn, het is een prachtige dag en vriendin M. gaat het halen, die allereerste marathon van haar. Zat redenen om vrolijk te zijn.
Het duurt even voordat ik het snap.
Dan herken ik het gevoel. Ik ben jaloers. Ik ben goddomme stikjaloers.
Waarom kan ik dit niet?
Ik wil dat ik het ook kan, zo’n marathon
Maandag, de dag erop. Traplopen gaat klote, vooral naar beneden, maar verder heeft M. nauwelijks pijn. Uren wandelen we door Berlijn. We zien hippe jongeren rond Rosenthaler Platz, chique brede straten in Prenzlauer Berg en vele kroegen in Kreuzberg.
“Het ging best goed”, zegt M. tevreden. “Alleen die laatste zes, zeven kilometer, dat was een hel.” Ik denk terug aan al die keren dat ik de 4 Mijl rende, van Haren naar de Vismarkt in Groningen. Dat ik steevast vreesde het niet te halen, voelt plots belachelijk.
“Ik wil dat ik het ook kan”, zeg ik. “Ik wil dat ik iemand ben die een marathon kan lopen.”
Het wil pas als ik iemand wil zijn
Die marathon? Die rende ik dertien maanden later, op zondag 30 oktober 2016 in Dublin. Samen met M, uiteraard.
Het was hels. Het was geweldig. En het leverde me tien lessen op die goed kan gebruiken bij het aflossen van mijn studieschuld.
Een groot doel bereiken? Zeg vooral niet tegen mij dat het moet, dan wil ik niet meer. Mezelf proberen wijs te maken dat het goed voor me is, werkt al evenmin.
Het enige dat werkt?
Dat ik iemand wil zijn die iets kan. Dat ik het niet kan hebben dat ik iets niet kan.
Soms moet ik gewoon even stikjaloers zijn.
Leuk. Doet me denken aan typen mbt motivatie waar Gretchen Rubin het over heeft. Ik las het denk ik in the happiness project, maar ze werkt het volgens mij uit in the four tendencies. Ken je het? Jij klinkt als een “rebel” 🙂
Ja! Ik heb haar boek niet gelezen, maar volgens mij kwam ik wel eens iets op haar blog tegen dat me heel bekend voorkwam. Misschien moet ik toch maar eens aan dat boek beginnen dan. Thanks!