Door Marie Kondo werd ik een minimalist. Lees hier hoe dat ging.
Ik werd niet als minimalist geboren. Als kind vreesde ik het onvermijdelijke moment dat mijn moeder de woonkamer wilde stofzuigen en me opdroeg de stad die ik zorgvuldig met LEGO had gebouwd te vernietigen.
De kleurrijke huizen onder de bijzettafeltjes, de brandweerkazerne naast de kast, de levens van al die kleine, gele figuurtjes, allemaal vernield omdat mijn moeder een schoon huis wilde. (En, vooruit, omdat ze haar meubels wilde gebruiken. Achteraf gezien snap ik het wel. Destijds niet.)
Marie Kondo en The Life-Changing Magic of Tidying Up
“Hier, dit vind jij vast interessant”, zei een vriendin terwijl ze The Life-Changing Magic of Tidying Up van de Japanse opruimcoach Marie Kondo voor me op tafel legde. Het was 2015, drie jaar nadat mijn vriend en ik uit elkaar waren gegaan en ik naar een klein appartement in de binnenstad van Groningen was verhuisd.
Ik keek naar het boek. Wilde ik lezen over opruimen? Ik betwijfelde het. Zelfhulpboeken zijn verschrikkelijk, dacht ik, ze staan vol bullshit en oppervlakkige clichés.
Toch stopte ik het boek in mijn tas.
Wekenlang lag het boek van Marie Kondo onaangeroerd op mijn bureau. Ik had het niet nodig. Als student was ik negen keer verhuisd en met elke verhuizing was het aantal voorwerpen dat ik bezat aanzienlijk geslonken. Mijn appartement was misschien niet zo schoon als ik zou willen, maar ik had zeker niet veel troep.
Dat dacht ik althans.
Het begin
Er was een regenachtige zondagochtend voor nodig, zo’n heerlijk vrije dag zonder ook maar een enkele verplichting, om mij ertoe te bewegen het boek op te pakken. Ik bladerde wat door de pagina’s, begon te lezen en een uur later was mijn kledingkast leeg en lagen al mijn kledingstukken uitgespreid op mijn bed.
Marie Kondo wist duidelijk hoe ze me moest motiveren.
(Ze adviseerde bovendien nadrukkelijk om het boek eerst uit te lezen voor je met opruimen begint, maar op dit moment liet ik me door niets en niemand meer tegenhouden.)
Systematisch pakte ik mijn kledingstukken op, één voor één, en ik vroeg me af of ze me aan het glimlachen maakten. Mijn geliefde oude spijkerbroek die niet meer paste? Weg ermee. De sjaal die ik als cadeau had gekregen en nooit mooi had gevonden? Weg. Die onderbroeken die nog nieuw waren maar nogal oncomfortabel bleken? Gone.
Drie dingen verrasten me
- Ik wist ogenblikkelijk welke dingen ik wilde bewaren en welke niet.
- Ondanks dat ik zeker wist dat ik niet veel rotzooi had, bleek ik toch veel dingen te bezitten die ik niet bijzonder leuk vond.
- Het voelde GOED.
In de weken die volgden ruimde ik langzamerhand de rest van mijn huis op. Boeken, kaarsen, fotolijstjes, keukengerei. Van elke opruimbeurt kreeg ik energie. Herhaaldelijk liep ik door mijn huis en trok ik alle kasten open, om tevreden te kijken naar het resultaat van mijn werk.
Zowaar, door Marie Kondo veranderde ik in een minimalist.
De bezwaren (en een post-apocalyptische wereld)
Marie Kondo heeft me er niet van kunnen overtuigen dat ik mijn broeken anders moet opvouwen. Ook heb ik slecht één keer iets bedankt voordat ik het in de prullenbak gooide. (Sokken waren het en ja, het voelde ernstig raar.)
Toch gebruik ik haar does-it-spart-joy-methode nog geregeld. Het heeft me er al herhaaldelijk van weerhouden om iets nieuws mee te brengen naar mijn kleine appartement.
Toch heb ik wat bedenkingen.
Haar ideeën, hoewel bruikbaar, ogen simplistisch. Daar is ze, glimlachend als altijd, terwijl ze uitlegt hoe het opruimen van mijn huis mijn leven zal veranderen. Het is alsof ze een levenslange voorraad xtc heeft gewonnen en volledig is vergeten dat we leven op een planeet die gebukt gaat onder armoede, racisme en klimaatverandering, en dat we allemaal zullen sterven.
Ik begrijp, kortom, waarom Marie Kondo de Amerikaanse striptekenaar Emily Flake inspireerde om uit te leggen hoe je het beste een baby opvouwt. Ik begrijp ook waarom de Schotse illustrator Tom Gauld een prachtig donkere parodie maakte met als titel The Life-Changing Magic of Decluttering in a Post-Apocalyptic World.
Ik hou van rommelige huizen
Bovendien, ik ben dol op rommelige ruimtes. Oude, vieze garages, vol met gereedschap en de geur van olie, stoffige antiekwinkels vol verborgen schatten, eeuwenoude huizen vol met boeken, planten en souvenirs, ik word er gelukkig van.
Een bestaan zonder die plekken is zeker geen beter bestaan. Niet voor mij.
Maar dan, er zit, uiteraard, een groot verschil tussen het rommelige atelier van een kunstenaar die zijn vele geliefde bezittingen bedachtzaam heeft samengesteld en een chaotische slaapkamer gevuld met willekeurige rotzooi. Daarom besloot ik Marie Kondo en al haar luchtige vrolijkheid te omarmen.
Door Marie Kondo werd ik, jawel, een minimalist
Dankzij haar weet ik dat minimalisme me aanspreekt. Minder zooi. Minder zorgen. Een eenvoudiger leven. Ik voel me rustiger in mijn huis. Het is er kalmer, somehow. De lucht zit vol mogelijkheden.
Ik heb meer ruimte om na te denken.
En meer ruimte om met LEGO te spelen.
***
Benieuwd hoe ik een studieschuld van meer dan vijftigduizend euro kreeg? Hier mijn verhaal.
Zin om je studieschuld fanatiek af te lossen? Doe met me mee! Begin met dit stappenplan.