Ik twijfelde: moest dat boek er überhaupt wel komen? (Schrijven is wonderlijk)

Een foto van mijn boek Fuck die studieschuld met op de achtergrond een rommelige woonkamer (ik verbaas me over dat schrijven zo wonderlijk is)
Schrijven is wonderlijk, oftewel gedachten over mijn nieuwe boek (met op de achtergrond inderdaad een nogal rommelige woonkamer).

Alles voelt raar, de laatste tijd. Wonderlijk. Een nieuwe baan, een nieuw huis, een nieuw boek dat dinsdag verschijnt. Alles nieuw. Ik moet er nog aan wennen, het is net alsof ik achterloop. Ik weet het allemaal wel maar het is net alsof het niet over mij gaat.

Schrijven is wonderlijk

Het schrijven van m’n boek voelde net zo. Hoofdstuk voor hoofdstuk beschreef ik mijn leven. M’n studententijd waarin ik zoveel leende, de eerste jaren erna waarin ik me zo rijk voelde, m’n relatiebreuk waarna ik in een veel te duur huurappartement in de vrije sector belandde. Ik herken alles en toch voelt het alsof het niet over mij gaat.

Die onwennigheid komt, denk ik, doordat ik tijdens het schrijven een verhaal maak van mijn leven. Ik kies een begin, een midden en een eind. Ik blik terug en zie oorzaak en gevolg, mislukking en succes, en een onmiskenbare rode draad.

Door het schrijven wordt mijn leven een verhaal

En ik heb mijn best gedaan om in het boek zo’n betrouwbaar mogelijk beeld te schetsen. Ik heb foto’s van vroeger bekeken, oude bankafschriften doorgeplozen en mezelf herhaaldelijk pijnlijk kritisch onder de loep genomen. Ik wilde dat alles klopte.

Maar destijds voelde alles helemaal niet als een verhaal. Toen ik al die dingen beleefde, voelde het niet als een geheel. Ik zag geen verbanden, geen logica. Mijn leven voelde rommelig. Willekeurig. Soms leuk, soms niet. Soms snel, soms langzaam. Maar er was geen begin, geen midden en geen eind, en er was al helemaal geen rode draad.

Voor wie schrijf ik eigenlijk?

Toen ik begon met het schrijven van mijn boek over mijn studieschuld wist ik precies voor wie ik dat deed. Ik schreef voor iedereen die net zo baalde van zijn studieschuld als ik jarenlang had gedaan. En ik wist hoe dat moest, ik schreef gewoon het boek dat ik zelf destijds graag had willen lezen. Simpel zat.

Maar sinds ik in januari met schrijven begon, realiseerde ik me geregeld dat ik óók schrijf voor mezelf. En dan niet alleen voor de persoon die ik vroeger was, nee, ik schrijf voor wie ik nu ben. Het is troostend om te schrijven, om woord voor woord van alle chaotische componenten in mijn leven een verhaal te maken. Louterend.

Advies geven, al net zo wonderlijk als schrijven

Hoe langer ik schrijf, hoe minder tips ik geef. Soms doe ik het nog wel, hier op m’n blog, die rijtjes met tips om beter te worden met geld. Maar steeds vaker heb ik er geen zin in. Advies geven is moeilijk. Er zijn geen oplossingen die voor iedereen werken. En het is zo persoonlijk wat je nog te leren en te ontdekken hebt.

Zo moest ik om mijn schulden te kunnen aflossen eerst mijn perfectionisme en ook mijn schaamte zien kwijt te raken. Bepaald geen gemakkelijke klus. Kostte me jaren. En toen me dat uiteindelijk lukte, hielp het me meer dan welke besparingstip dan ook.

Maar betekent dat dan dat iedereen tips tegen perfectionisme nodig heeft? Of dat de dingen die mij hielpen iedereen zullen helpen?

Welnee. Natuurlijk niet.

Ik twijfelde: moest dat boek er überhaupt wel komen?

Moest ik het boek eigenlijk wel schrijven? Wie ben ik nu helemaal? Lang niet iedereen zal iets kunnen met mijn gedachten. Sterker nog, als het ouder worden me tot dusver iets heeft geleerd dan is het wel dat de kans bijzonder groot is dat ik over een paar jaar zelf ook weer heel anders zal denken dan ik nu doe.

En dan heb ik het nog niet eens over mijn privileges. Ik ben wit, ik ben gezond, ik kan goed leren. Ik krijg allerlei voordelen zomaar in mijn schoot geworpen, zonder dat ik er ook maar iets voor hoef te doen. En dat geluk heeft lang niet iedereen. Zeker, ik heb hard gewerkt voor het aflossen van mijn studieschuld, maar ik had wél een vaste baan.

Only a fool

Er schiet me een brief te binnen waarover ik ooit las, eentje over het geven van advies, geschreven door Hunter S. Thompson. Een vriend van hem vroeg hem wat hij met zijn leven moest doen. Thompson, nog maar twintig jaar destijds, antwoordde dit:

“To give advice to a man who asks what to do with his life implies something very close to egomania. To presume to point a man to the right and ultimate goal — to point with a trembling finger in the RIGHT direction is something only a fool would take upon himself.

Herkenbaar. Zo zie ik het ook. Maar wat zit ik hier dan te doen, met mijn blog vol met tips? Tegenstrijdig is het. Net zoals Hunter S. Thompson zelf overigens, die de brief aan zijn vriend na die disclaimer alsnog vervolgde met, jawel, het geven van advies.

Waarom verhalen soms zo fijn zijn

En terwijl ik hierover nadenk, schieten me allemaal verhalen, blogs en boeken te binnen van mensen die ik enorm waardeer. Stuk voor stuk beschrijven ze hun leven, hun twijfels, hun ideeën. En van elk van hen heb ik van alles geleerd.

Niet omdat ze precies op me lijken. Ook niet omdat hun advies voor iedereen opgaat. Nee, het gaat me erom dat ze hun gedachten delen en me daarmee een alternatief bieden voor wat er in mijn eigen hoofd omgaat. Ze brengen me op nieuwe ideeën.

Jamie Varon bijvoorbeeld, met haar prachtige posts op Instagram. En Nick Cave met The Red Hand Files. Heather Havrilesky met Ask Polly. Jenny Lawson met The Bloggess. En ik weet: lang niet iedereen zal zo van hun woorden houden als ik doe. En dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar wat ben ik blij dat ze hun verhalen delen.

Schrijven doe je niet voor iedereen.

En misschien nog wel het meest voor jezelf.

Er is ook een boek!

Heb je een studieschuld? Lees m'n boek en je krijgt zin in aflossen.

Categorieën

Aflossen

Schaamte en gepieker

Besparen

Geld verdienen

Studeren

Budgetteren

Wonen

Minimalisme

2 REACTIES

  1. Door je schrijven en je houding achter het sparen heb ik net mijn studieschuld afgelost.
    Ik heb geleerd van je, de lessen gepakt die werkte voor mij.
    Vanaf 2018 begonnen met aflossen, en vanaf nov 2020 versneld… 32k afgelost in een kleine 5 jaar tijd.
    Maar ook ik heb het privilege van een vaste baan, maar ik ben blij dat ik mijn kop uit het zand heb gehaald. Een hele last van mijn schouders. Dank je wel!

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Mijn studieschuld

100%
Het was €51.759,61. Nu nog €0!!

Maaike Wind

Voormalig studieschuldbezitter

Durfde lang niet te kijken hoe hoog haar studieschuld was. Deed het toen toch. Schrok. Werd moedeloos. Begin 2019 was ze het zat. Fuck die studieschuld. Aflossen, en rap. Dertigduizend euro in twee jaar. Doe mee!

Wil jij óók zin in aflossen?

Schrijf je in en ontvang elke week mijn aflos-inspiratie in je inbox.