Hoi! Ik kom niet aan bloggen toe deze week. En omdat het net Valentijnsdag was, dacht ik terug aan een verhaal dat ik vijf jaar geleden schreef. Niet over m’n studieschuld, maar over mijn belevenissen op Tinder. Lees maar.
***
Zondag. Bij het opruimen van mijn huis kom ik een verfrommeld kartonnen doosje tegen. Condooms. Te gebruiken tot en met december 2015. Godver. Over de datum. Twee maanden al. Confronterend dit. Even later zoek ik naar foto’s voor mijn profiel. Want ja, ik ga maar weer eens op Tinder. Niet dat ik dat leuk vind. Ik haat Tinder. Nooit meer, nam ik me eerder resoluut voor. Maar ja. Je moet wat. Of nee, je wilt wat.
Maandag. Dit keer pak ik het slimmer aan, besluit ik. Slechts de meest hoopgevende mannen swipe ik naar rechts. Mijn eisen: mooi, intelligent, lang, grappig en avontuurlijk. Minstens. Wat betekent dat nagenoeg iedereen afvalt. Maar kijk hier. Arne, 35 jaar, tien kilometer bij me vandaan. Een kerel met warrig haar, een aardig gezicht en een motor. Net Daryl uit The Walking Dead. Ik sleep ‘m snel naar rechts.
Dinsdag. Een man die ik niet goed ken maar wel mag, stuurt me via Twitter een privébericht. Hij zag me op Tinder, schrijft hij. Alleen, hij heeft een vrouw. “Je krijgt een superlike van me”, stuurt hij. “Ik weet niet eens wat dat is, laat staan waarom jij zoiets uitdeelt”, antwoord ik. Ondertussen adviseert vriendin L, net als ik vrijgezel, me ook op happn te gaan. Dat is net zoiets als Tinder maar dan beter, zegt L. Vooruit dan.
Woensdag. Ik krijg een lange email van een huisarts. Ik herinner me dat ik hem op Tinder zag. Maar ik heb hem niet geliket. Raar. Wat creepy zelfs. In bijna vierhonderd woorden vertelt de huisarts over zijn leven. In de appgroep van mijn boekenclub bespreek ik de mail. Buitensporig uitgebreid, vindt de een. Serieus dapper, roept een ander. Condooms die over de datum zijn kunnen nog best, adviseert nummer drie.
Donderdag. Tinderen gaat steeds sneller. Swipe, swipe, NEE!! Ik heb op de knop voor de superlike geklikt. Per ongeluk. In een poging dit ongedaan te maken, druk ik snel nog eens op de knop, waardoor ik een tweede superlike verzend. Geen idee aan wie. De ontvanger van de eerste, Johnny, stuurt direct een berichtje. “Gewoon verwijderen”, aldus de enige man in de boekenclub. “De wereld van de liefde is een bikkelharde.”
Vrijdag. Althans, donderdagnacht. Mijn telefoon is in handen van vriendinnen L en E. “Laat ons maar even”, zeiden ze. Ze matchen me met Blacke, een gespierde vent met een pet van de New York Yankees. Best oké. Niet dat ik een gesprek met ‘m begin. En de gesprekken die ik wel voer, zijn verschrikkelijk. “Mocht jij vandaag ook werken?”, vraagt iemand. Mocht? Doe normaal. Ik wil een speelse man, denk ik gefrustreerd.
Zaterdag. Happn is hetzelfde als Tinder, concludeer ik. Dezelfde mannen, dezelfde foto’s, dezelfde gesprekken. Van mijn zo veelbelovende Daryl-dubbelganger hoor ik nog altijd niets. Daar gaat mijn fantasie, wij tweeën samen op zijn motor. Wat arrogant van mij ook, dat ik alleen de allerbeste mannen uitkies. Hoezo ga ik er vanuit dat zij geïnteresseerd zijn in mij? Twijfel. Twijfeltwijfelpiekertwijfel. Zelfhaat.
Zondag. Net wakker. Ik grijp mijn telefoon. Tinder. Happn. Gedachteloos scroll ik langs de foto’s. Ik verwacht niet eens iets leuks meer. Een automatisme is het. Nu al. Na een fucking week. Hoezo doe ik dit? Ik moet gewoon de kroeg in. Kerels zat daar. Sowieso, waarom wil ik ineens een man? Voordat ik die verlepte condooms vond, dacht ik daar niet eens over na. Dit slaat nergens op. Weg met die apps. Delete. Nooit meer.
***
Dit verhaal publiceerde ik op 17 februari 2016 – deze week precies vijf jaar geleden – op een allang ter ziele blog. Voor wie nieuwsgierig is: ik ben inderdaad nooit meer teruggekeerd op Tinder. Of op happn. Of waarop dan ook. Veel beter zo.