Ik wil een huisje in het bos.
Héél graag.
Dat komt door Hannah. Hannah Lee Duggan, een jonge vrouw uit de VS.
Twee weken terug vond ik haar YouTube-kanaal. Sindsdien ben ik hooked. Ik binge al haar video’s. Ik speel zelfs The Sims niet meer, zo erg is het.
Het begon met deze.
En nu wil ik dus óók een huisje in het bos.
Ik herken dit gevoel van m’n studieschuld
Het verlangen naar zo’n huisje doet me denken aan hoe ik me voelde toen mijn studieschuld nog supergroot was. Ik wist wat ik wilde: alles aflossen. Ik wist in theorie ook best hoe ik daar moest komen. Werken, zuinig leven, veel aflossen. That’s it.
Maar ja, dat is theorie.
In de praktijk voelde het onmogelijk. Te groot. Te ingewikkeld. Te veel. Ik voelde me moedeloos.
En zo voelt het met het boshuisje ook. Ze zijn er bijna niet, in Nederland. En als ze er zijn dan zijn ze heel duur. En als ze niet heel duur zijn dan mag je er niet permanent wonen. En over tiny houses hoor je weliswaar veel tegenwoordig, maar er zijn nog niet veel plekken waar ze mogen staan, al helemáál niet in het bos.
Moedeloosheid ligt op de loer
Als ik niet oppas dan voel ik me door dat boshuisje weer net zo moedeloos als toen mijn studieschuld nog meer dan vijftigduizend euro was.
En dat wil ik liever niet. Het is een rotgevoel, moedeloosheid.
Gelukkig weet ik inmiddels hoe ik dat kan voorkomen. Geleerd van het aflossen van mijn studieschuld.
De valkuil
Er is een valkuil bij dit soort grote dromen die ondoenlijk voelen. Een valkuil die ervoor zorgt dat je jezelf onnodig klem zet.
De valkuil verloopt zo:
- Je verwacht dat alles beter wordt zodra je je doel hebt bereikt
- En daardoor ga je er automatisch vanuit dat het per definitie níet goed is zolang je er nog niet bent
Met m’n studieschuld zag dat er zo uit:
“Als ik die studieschuld maar eenmaal heb afgelost dan voel ik me beter en komt alles goed. En zolang ik nog aan het aflossen ben, voel ik me rot en akelig en mislukt, daar is nu eenmaal niks aan te doen.”
En nu met het boshuisje zou het zo kunnen gaan:
“Ooooh, ik wil een boshuisje, wat zal ik me daar kalm en gelukkig voelen. En zolang ik nog in de stad woon, voel ik me gehaast en gestrest, dat hoort nu eenmaal bij deze plek, het is helaas niet anders.”
En het is allebei onzin
Leuk, zo’n afgeloste studieschuld en zo’n huisje in het bos, maar ze zorgen er niet voor dat je plots gelukkig bent. Verbeterde omstandigheden zijn heus fijn, maar je went eraan, concludeerde wetenschapper Sonja Lyubomirsky. Geluk op de lange termijn leveren ze daardoor niet op. (Hier een tof verhaal over haar.)
Sterker nog, de kans bestaat dat je de stad gaat missen als je eenmaal in dat boshutje woont. Daarover vertelt Paola Merrill, nog zo’n jonge Amerikaanse vrouw die in een afgelegen huisje in de natuur woont.
Kijk maar.
Ik weet dat het zo gaat. Al zo vaak heb ik ergens enorm naar uitgekeken. Een nieuwe baan, een promotie, een nieuw huis. En hoe leuk het ook was om die doelen te halen, die verrukte blijdschap die ik dan voelde, verdween al snel.
En ja, zelfs het aflossen van mijn studieschuld mis ik soms. Echt waar.
Zet jezelf niet klem
Met het tweede deel van de valkuil, dat je denkt dat het pas goed komt als je je doel hebt bereikt, zet je jezelf klem.
Als ik daadwerkelijk geloof dat het in mijn huidige situatie niet goed kan komen dan ga ik ook niks proberen te veranderen. Dat heeft dan immers toch geen zin. En met die houding, ja, dan verandert er dus niks.
Zonde.
Nog even over dat boshuisje
Kijk, ik wil echt heel graag wonen in een boshuisje. Bomen, dieren, een donkere hemel vol sterren. Het mag klein zijn, het mag oud zijn, het mag vervallen zijn, ik wil graag zelf klussen, ja, ook jarenlang, kom maar op.
Maar ga ik me dus rot voelen zolang ik nog midden in de stad woon? Nou, dat dacht ik niet. De huizenmarkt is ontploft, de kans is groot dat ik hier nog wel even zit. En het is bepaald geen zekerheid dat m’n geliefde boshuisje er überhaupt ooit komt.
Nee, sippen heeft geen zin. Ik maak een actieplan, dat werkt beter.
Actieplan:
- Ik mis de natuur, dat is duidelijk. En dus ga ik, vandáág nog, met mijn zoontje naar het park. Takken zoeken. Vogels kijken. Lopen over het gras. En in het weekend gaan we op de fiets naar een bos. Picknickspullen mee. Fijn ronddwalen zonder plan.
- Samen met mijn zoontje bouw ik van DUPLO-stenen een boshuisje. Klein, cute, overal bomen, en overal dieren. Er zit zelfs een tijger op het dak. Voorpret, zeg maar. Oh, en we lenen een prachtig prentenboek over het bos bij de bibliotheek.
- Een klusje dat ik al jaren uitstel: mijn balkon verbeteren. Planten. Bloemen. Lampjes. Ik wil er graag een fijne plek van maken. Komt er somehow nooit van. Jammer, want wat nu een stenen hokje is, kan veranderen in een mini-bos. Aan de slag dus.
- In het najaar wil ik graag op vakantie, voor het eerst in jaren. Wat nu als ik op zoek ga naar het allermooiste boshuisje dat ik kan vinden? Gewoon, ergens in Nederland of Duitsland? Precies, goed plan. (Weet je misschien iets? Ik hoor het graag.)
- En vooruit, ik begin ook voorzichtig met brainstormen over hoe ik ooit dat boshuisje kan krijgen. Vooral meer geld verdienen dus. Die tiny-house-projecten in de gaten houden. Misschien toch een vakantiewoning waar je niet permanent mag wonen.
- En als laatste: ik stel me nu alvast voor hoe ik straks in dat boshuisje woon en de stad mis. Oftewel, ik sta er bewust bij stil dat ik nu op een bijzondere plek woon. Een plek om naar te verlangen. Een plek om dankbaar voor te zijn.
En door dit actieplan verdwijnt alle moedeloosheid. En ja, mijn plan is nog slechts een droom. Wat zeg ik, misschien komt het er wel helemaal nooit van. En toch hè, ik ben nu al blij met mijn huisje in het bos.
Update: benieuwd hoe het na drie maanden met m’n actieplan staat? Niet alles is gelukt, kan ik je vertellen. En dat is oké. Lees maar.
En nu jij
Enne, dit kan jij ook hè? Kies een grote droom. Je studieschuld helemaal aflossen misschien, of een huis aan zee kopen of wat je maar wilt. En maak dan je eigen actieplan.
Een paar vragen die je kunnen helpen:
- Wat kun je vandaag al doen om (een deel van) je droom dichterbij te brengen?
- En wat kun je doen als je er een paar dagen tijd in steekt?
- Hoe ziet je lange-termijn-actieplan eruit? Welke dingen moet je fiksen?
- Wat is er tof aan je huidige situatie? (Zelfs een studieschuld heeft voordelen)
- Wat ga je missen als je je doel hebt gehaald?
Enjoy!
Mijn ultieme boshuisje is het huisje van Els en Dik in Roden. Gevonden via Airbnb omdat Schier vw coronings vorig jaar niet door kon gaan. En ondanks dat ik de zee miste was ik er uiteindelijk blij om: wat een toffe plek!! Absoluut een aanrader!
Je bent er ook achter gekomen|: bezit van de zaak is het einde van het vermaak
Mooi! En de huizenprijzen gaan weer dalen. Let maar op.
Overigens kun je nou juist in Groningen wel weer tiny houses kwijt, begreep ik. Check anders de tiny houses organisatie-site.
En ook: ik hoorde van een jongen die gewoon aan een B&B-boer vroeg of hij er zijn tiny wagon mocht parkeren. In ruil doet hij de ontbijtjes.
Mooi Maaike! En heel erg herkenbaar. Ik wil al 15 jaar een huisje in het bos. Sinds een paar jaar heb ik er ook eentje op een park waar je niet permanent mag wonen. Maar dat drukt mijn pret niet op dit moment, integendeel. Ik heb er jaren over gedroomd en afgelopen jaren hard geklust. Deze zomer was ik er amper, omdat ik dacht dat ik geen tijd had. Ook zoiets. Heb je wat je al jaren wilde, doe je er niks mee. Ik typ dit wel terwijl ik er zit as we speak. Het herwaarderen van wat ik heb, zowel dit huisje als mijn huis in de stad, voelt belangrijk. “Nee, sippen heeft geen zin.” Helemaar waar. Stappen zetten die wel kunnen in het hier en nu wel. Welkom om eens te kijken hier en een boswandeling te doen in Zeegse. Groetjes uit het bos!