Soms word ik moe van mezelf, van die alsmaar sluimerende drang om iets te verbeteren. Liefst groots en meeslepend, alles op de kop, en als dat niet werkt – want meestal werkt dat niet – dan maar met kleine stapjes.
Alleen.
Ik geloof er niet meer zo in.
Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met dingen verbeteren. Het leven is al lastig zat, als je de kans krijgt om iets simpeler of leuker te maken dan zou ik dat zeker doen. Wat ik bedoel: soms zit die eeuwige zucht naar verbetering me in de weg.
Soms wil het allemaal niet goed. En soms heb ik dan zin om helemaal niks te doen. Geen plannen maken, niet proberen iets te verbeteren, óók niet met kleine stapjes. Nee, gewoon even helemaal niks doen. Fuck alles.
En dat is oké.
Sterker nog, ik merk dat het soms het allerbeste is om even niks te doen. Om niets iets te forceren. Om gewoon te rusten, net zo lang als goed voelt. Geen doelen, geen actieplannen, nee, gewoon niks. Een week. Een maand. Zolang als nodig is.
Onwennig voelt het. Wat blijft er van me over als ik niet langer aldoor streef naar verbetering? Wie ben ik dan, en ben ik dan genoeg? Ik weet het antwoord wel: ja, natuurlijk ben ik dan genoeg. We zijn allemaal genoeg, gewoon, precies zoals we zijn.
Maar zo vóelt het niet altijd, dat ik goed genoeg ben. En mezelf steeds proberen te verbeteren is dan een handig lapmiddel. Maar een degelijke oplossing is het niet. Nee, liever niks doen, niks verbeteren, en me volop onwennig voelen, dat werkt vast beter.
Dus dat ga ik doen. En dan ontdek ik hopelijk vanzelf wie ik blijk te zijn.