Gratis op vakantie, dat kan best. Met wat creativiteit en een positieve blik kom je een eind. Zet een tent op in de tuin. Of sleep de matrassen naar de woonkamer. Ga picknicken in het park of in het bos.
Dat is niet echt vakantie, zeg je?
Ach. Het is maar net hoe je er naar kijkt. Als je het mij vraagt, kun je prima op vakantie in je eigen dorp op stad. (Hier zeven tips.)
Vakantie betekent voor mij vrijheid. Avontuur. Niks doen. Doen waar ik zin in heb. Door een stad of bos dwalen, liefst helemaal zonder doel of plan.
En dat kan ook gewoon in je eigen buurt
Al ruim acht jaar woon in op dezelfde plek, een klein appartementje midden in de binnenstad van Groningen. Die binnenstad ken ik dus inmiddels wel, zou je verwachten.
Maar nee. Ik ontdek nog altijd nieuwe dingen. Regelmatig zelfs. Sterker nog, het is me pas gelukt om te verdwalen op nog geen vierhonderd meter van mijn huis.
Wandel maar even mee.
Gratis op vakantie in je eigen buurt — een fotoverslag
Mijn zoontje en ik gaan op avontuur. We beginnen bij Der Aa-kerk, zie de foto hierboven. M’n telefoon heb ik in m’n hand, klaar om foto’s te maken. Want wat me steevast een vakantiegevoel geeft, hoe dicht ik ook in de buurt ben van m’n eigen huis, is het maken van foto’s alsof ik een toerist ben. (Lees maar.)
Door te fotograferen voel ik me rustiger. Ik loop langzamer, heb minder haast, kijk met nieuwe ogen. Waar ik in mijn doorgaans ongeduldige bestaan vooral verkeerslichten en scooters zie, ontwaar ik nu allemaal mooie dingen.
Kijk maar, hier in de Turfstraat. Lichtroze en donkerrode stokrozen. En het valt me plots ook op hoe prachtig glimmend blauw de straatstenen eigenlijk zijn.
Een instant zomergevoel aan de Turfsingel. De strakblauwe lucht, de weelderig begroeide woonboten in het water, de Stadsschouwburg erachter, alles helpt mee.
De fotogenieke etalage van Magazijn de Klomp aan de Spilsluizen in Groningen, vol huishoudelijke artikelen van weleer. Een pareltje dat je gemakkelijk over het hoofd ziet.
Iets verderop, rechts razen de auto’s. “Een bloem!”, roept de peuter verrukt. En ja hoor, alweer zo’n mooi tafereeltje dat je zo voorbij zou lopen.
De Oude Boteringestraat, behoorlijk rustig op deze zomerse middag. Hier komen we vaak, oftewel: hier vinden we vast niks nieuws, toch? (Spoiler: jazeker wel.)
Hey, wat is dit? Tussen de avondwinkel en de Braziliaanse waxsalon zit een steegje. Werkelijk waar nog nooit gezien. Daar moeten we in, uiteraard.
Zo leuk, zo’n ontdekking vlakbij huis. Ik heb echt geen idee waar we uit gaan komen. Net voor het blauwe hek kunnen we linksaf, zo te zien. Ben benieuwd.
Kijk aan, een pleintje! En zo lieflijk. Ik ben dol op vervallen plekken met oude stenen. Ik wil graag nog eens wonen in een oud huis gemaakt van zulke stenen.
En als we ons omdraaien, zien we aan de andere kant van het pleintje een modern gebouw van glas. De faculteit wijsbegeerte van de Rijksuniversiteit Groningen.
Dit loopt vast dood, denk ik even. Of toch niet? Misschien kunnen we daar aan het einde nog naar links. Toch nog maar even proberen.
En ja hoor, iets verderop, net na dat oranje gaas, duikt er zowaar een volledige tuin op! Bomen, planten, een smal paadje, een bankje, alles. Hoera!
Naast de tuin zit een nieuwe pleintje met drie picknicktafels. Een mooi plekje om even te zitten. En hey, kunnen we daar aan het eind nu ook nog naar links?
Yes, dat kan inderdaad! Al ziet het er niet bijster spannend uit. Stenen en fietsenrekken. Maar ach, toch nog even spieken.
En dat blijkt de moeite waard, we komen namelijk nog deze kleurrijke origami-kraanvogels tegen. Ze hangen gezellig samen voor een raam.
En dan stuiten we ook nog op deze prachtige schuine boom. Ik weet niet wat het is maar ik word zo blij van bomen. (Ik wil nog eens wonen in een huisje in het bos.)
En dan loopt het pad toch echt dood. Tenminste, we hadden de noodtrap nog kunnen proberen haha maar dat hebben we niet gedaan. Omkeren maar.
Terug naar de bewoonde wereld. Naar de Oude Boteringestraat waar we zo vaak lopen. Naar huis. Op naar ons volgende vakantie-avontuur.