Al dagen twijfel ik. En nu, nu ik de mail heb geschreven, twijfel ik nog steeds. Het voelt goed, dat wel. Heel goed.
Maar boy.
Ga ik daadwerkelijk 2495 euro uitgeven? Exclusief btw ook nog? En dat met mijn studieschuld van twintigduizend euro, die ik bovendien per se voor het einde van 2020 wil aflossen?
Ik neem een slok koffie en klik op verzenden.
No Spend November 2019
Drie weken eerder, eind oktober. Gretig besluit ik mee te doen aan No Spend November. Een financiële uitdaging, eentje waarbij je een maand lang zo min mogelijk geld uitgeeft. Handig voor mij, met m’n enorme studieschuld.
Ik ben best goed in sober leven, realiseer ik me begin november. Ik word helemaal niet blij van nieuwe dingen kopen. Dat ontdekte ik in de tien maanden dat ik mijn schuld nu supersnel aan het aflossen ben. (Hier nog negen lessen die ik leerde.)
Voortdurend ontevreden
Vroeger was dat anders. Toen wilde ik voortdurend ’n nieuwe iPhone. En nieuwe boeken, al had ik de oude nog niet gelezen. En meer LEGO en meer vliegtickets en meer schrijfgerei en dure badschuim, ja, dat ook.
Als ik iets kocht, was ik blij. Even. Tot ik een nieuwe LEGO-doos ontdekte, die ene prachtige set met het kantoor van de detective bijvoorbeeld, of een camera of vulpen. En dan wilde ik wéér iets nieuws.
Voortdurend ontevreden, dat was ik.
Een onverwacht voordeel van sober leven
Een onverwacht voordeel van zuinig leven is dat ik me veel vaker tevreden voel. Doordat ik bijna niets koop, let ik beter op wat ik heb.
En dat blijkt heel veel te zijn.
Stapels ongelezen boeken. Fijne vrienden en familie. Veel planten. Een leuke baan als journalist bij Dagblad van het Noorden. Een hemels uitzicht op de Vismarkt in Groningen. Een zoon. (Een zoon!)
Best een geluksvogel, ik.
***
Op vrijdag 1 november, de eerste dag van mijn niks-kopen-maand, sta ik in de Etos. De fopspenen zijn in de aanbieding. Ook de fopspeen die ik al een tijdje op het oog heb voor mijn zoontje.
Die fopspeen kan ik dus niet kopen, deze maand.
Toch?
Doe normaal, denk ik dan. Wat wil ik anders, datzelfde ding halen in december, als de aanbieding voorbij is? Dat is krankzinnig.
Maar ja, ik ben een perfectionist.
De voordelen van perfectionisme
Ik begin met het afnemen van het aanrecht en sta al gauw te wiebelen op een stoel omdat de ventilatorschacht van binnen vies is. Als ik ’n verhaal redigeer, verwijder ik de overtollige spaties aan het einde van de alinea’s. Niemand die ze ziet, dat weet ik, maar ik wil niet dat ze er zijn.
En als ik ervoor kies een maand niets te kopen, dan zal ik goddomme niets kopen ook.
Perfectionisme heeft voordelen, leerde ik van schrijfdocent Kitty Kilian.
Verrek, dacht ik toen ik haar verhaal las. Ze heeft gelijk. Het is heerlijk om mateloos te leven. Om de dingen goed te willen doen.
Alles precies zoals ik het wil
Dat vind ik zo fijn aan bloggen. Hier, op m’n blog, kan ik alles precies zo doen als ik wil. Geen letter verkeerd. Geen spatie te veel. Ontwaar ik een fout, dan haal ik ‘m weg. Ogenblikkelijk. Altijd.
Ik ben lyrisch gemotiveerd.
Daardoor gaat het mis, deze No Spend November in 2019.
Kijk, die Kitty Kilian, die schrijft heel mooi. Geen woord te veel. Alles raak.
Ik wil dat ook.
Ze geeft een blogcursus, deze Kilian. Een heel dure. Eentje van 2495 euro, exclusief btw. Ze geeft ‘m twee keer per jaar, en de volgende begint in januari.
I want in.
Het meisje tussen de LEGO-dozen
Rationeel zet ik de argumenten op een rij. Beter leren schrijven is waardevol. Bovendien, ik begin net te bloggen, ik heb haar tips nú nodig. Niet pas in 2021, nadat ik mijn studieschuld heb afbetaald. Dan is het te laat.
Ondertussen weet ik: dit gaat niet om rationele argumenten.
Ik voel me als dat kleine meisje van vroeger, midden tussen de LEGO-dozen in de speelgoedwinkel.
Ik wil het gewoon.
Twijfels
Ik besluit mijn dilemma voor te leggen aan een vriendin-annex-collega. Als ik haar kan overtuigen dat deze cursus een goed idee is, dan mag ik ‘m doen.
Ze luistert. Stelt vragen.
“Ach”, zegt ze dan. “Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat je het geld van die cursus eind volgend jaar te kort komt en het laatste beetje van je studieschuld pas twee maanden later helemaal kunt aflossen?”
Verdomd, denk ik. Zo erg is dat inderdaad niet.
Bovendien, dat gaat niet gebeuren. Ik verzin er wel iets op, ik heb nog meer dan een jaar de tijd. Met bloggen kun je ook geld verdienen immers, zeker als je er goed in bent. En dat ga ik worden, met die cursus van Kitty Kilian.
Enthousiast som ik op wat ik ga leren. Akelig goed schrijven. Creativiteit en ratio combineren, met ’n slimme structuur. Zo schrijven dat je lezers overtuigt, óók die ongeduldige lezers op het internet. Het is intensief. Tien weken lang, en met één of zelfs twee uur huiswerk per dag.
Opnieuw verrast de vriendin-annex-collega me met een idee waar ik zelf niet aan heb gedacht. “Dat is voor je werk ook allemaal nuttig, joh. Vraag even of er nog geld zit in het opleidingsbudget van de krant.”
***
Zodra de vriendin is vertrokken, grijp ik mijn laptop. Ik tik een mail aan Kitty. Ik doe graag mee, schrijf ik.
Al dagen twijfel ik. En nu, nu ik de mail heb geschreven, twijfel ik nog steeds. Het voelt goed, dat wel. Heel goed.
Ik neem een slok koffie en klik op verzenden.
Zo.
Ik zak achteruit en kijk tevreden naar het scherm. Misschien dat ik de chef opleidingsbudget inderdaad zo ver krijg dat de krant een deel betaalt. Maar ook als dat me niet lukt, komt het ongetwijfeld goed. Ik heb er zin in.
Geluksvogel wel, ik.
De chef opleidingsbudget
Donderdag 28 november. Nog twee dagen te gaan, in deze No Spend November. Mijn extra uitgaven tot nu toe: een fopspeen en een blogcursus, oftewel bijna 2500 euro.
Ietwat zenuwachtig spied ik over de redactievloer, op zoek naar de chef opleidingsbudget.
Ze zit in haar uppie, bij het raam.
Ik vertel wat ik van plan ben. Hoe handig dat is, ook voor de krant. “Ik ga de cursus sowieso doen”, zeg ik. “Van mijn eigen geld en in mijn eigen tijd. Maar misschien, als er nog wat geld in het opleidingspotje zit, kunnen we de kosten delen?”
Laat de website van die Kilian eens zien, gebiedt de chef.
Ze kijkt. Ze leest.
“Als jij die cursus in je eigen tijd doet”, zegt ze. “Dan betalen wij.”
Geluksvogel, ik.
***
Oh, en dat detective-kantoor van LEGO? Dat verdwijnt bijna uit het assortiment. En ik hoef ‘m nog steeds niet te hebben. ?
Goeie krant, het Nijsblad 😉
Haha, zeker!
En hoe was de cursus? Of moet ik daarvoor een andere blog lezen?