Reizen terwijl je een studieschuld hebt, ik heb het jaren gedaan. Slim is dat natuurlijk niet. Leuk op zich wel. Hier een avontuur dat ik in 2015 samen met vriendin A. beleefde.
***
Halverwege ben ik nog maar. Ik trap het gaspedaal zo diep mogelijk in maar het helpt niet. De witte Fiat 500 komt nauwelijks vooruit.
Ik kijk in mijn spiegel, zie overal winkels en cafeetjes en daar tussen tientallen wandelende Italianen. Ik stel me voor wat er gebeurt als de auto het inderdaad niet trekt en achteruit begint te rollen. Eerst langzaam en dan sneller en sneller, tot hij ergens helemaal beneden tegen een oude bakstenen muur tot stilstand komt.
Nog dertig meter te gaan.
Autorijden in het buitenland
Ik denk terug aan hoe mijn moeder vroeger een hekel had aan rijden in onbekende auto’s, aan rijden in het buitenland en aan rijden in de bergen. Suf vond ik dat destijds, maar nu ik hier in een huurauto dwars door de binnenstad van het Siciliaanse bergstadje Taormina rij, snap ik haar ineens volledig.
Ik check voor de derde keer of ik nog terug kan schakelen, maar nee, ik zit toch echt al in de eerste versnelling. Waarom heeft dit ding geen sterkere motor? Kut. Kut. Kut.
Nog twintig meter.
Wanhoop
Wanhopig kijk ik naast mij, naar vriendin A. “Rustig maar”, zegt ze. “Dit komt goed.”
Ik ben er niet zo zeker van. Waarom reed ik ook net in godesnaam die parkeergarage voorbij? Het gebouw stond aan het begin van het stadje, ik had er zo naar binnen kunnen rijden. Maar ja, ik zag die trap die ernaast zat, recht omhoog. Ontelbare treden. En daarboven zat de historische oude binnenstad pas.
Ach, dacht ik toen, zo’n klein Italiaans autootje raak je toch zeker altijd wel ergens kwijt.
Nog tien meter.
Maar ja
Ik had ook veel meer vaart moeten maken, net onder aan die berg. Sukkel die ik ben. Ik weet verdomme best hoe je moet autorijden in de bergen. Maar ja, al die winkelende toeristen hier. Overal kinderen, dat ook nog. Blije kinderen, met ijsjes, en die kijken niet, die rennen zo de straat over.
Logisch dat ik langzaam reed. Toch?
En ja, dat er na die bocht ineens zo’n immens steile helling zou komen, dat kon ik toch zeker ook niet weten? Nee, dat kon ik ook niet weten. Relax.
Nog één meter.
Een piepklein gaatje
Stapvoets bereiken we de top van de heuvel. Ik voel ineens hoe hard ik in het stuur knijp. Rustig aan. We zijn er nog. En niemand is geplet. Nu alleen nog een parkeerplaats. Maar plekken zijn er nauwelijks en als ze er al zijn, dan zijn ze bezet. Pas na minuten zoeken, ontdek ik tussen twee auto’s een piepklein gaatje.
“Dat past nooit”, zegt A.
Ik kijk nog eens. A. rijdt pittiger dan ik dus dit is geen goed teken. Achter mij begint een auto te toeteren. Ik kijk om en zie een rij van vijf auto’s. Een zesde sluit zich net aan.
“Jawel”, zeg ik. “Dat past precies.”
Opluchting
A. stapt uit en geeft aanwijzingen. Langzaam rij ik het vak in. Het lukt. Zowaar. De rij auto’s achter mij komt weer in beweging.
Met moeite wurm ik me uit de auto. De autosleutel stop ik zo diep mogelijk onder in mijn tas. Ik voel de zon op mijn blote benen. Eindelijk. Wat een opluchting. Ik voel me vrijer dan ooit.
Dan loopt A. terug naar de auto.
“Stap maar weer in”, zegt ze. “Deze parkeerplaats is alleen voor vergunninghouders.”
***
Vanwege het fanatiek aflossen van mijn studieschuld – 30K in twee jaar! – ga ik al een tijdje niet meer op vakantie. Gelukkig is terugdenken aan eerdere reizen net zo leuk als reizen zelf. Nou ja, bijna dan.
Nog een reisverhaal lezen? Dat kan. Ik beleefde namelijk vaker gênante avonturen in het buitenland. In de Chinese stad Guangzhou, bijvoorbeeld. Lees maar.