Dit ben ik als twintiger, daar op die foto, op reis met een vriendin door Indonesië. We wilden Java zien, en Bali natuurlijk, en liefst ook nog de apen op Borneo en weet ik wat allemaal nog meer.
Ik wilde alles zo snel, destijds.
Ik kon niet wachten om een echte baan te hebben. Om een huis te vinden, eentje met een keuken en een badkamer helemaal voor mij alleen. Ik wilde een nieuwe bank. En een echt fijn lekker koffiezetapparaat.
Ik wilde meer en meer en meer
Dus alvast beginnen met het aflossen van mijn studieschuld? Of, zelfs nog een stapje verder, vrijwillig extra aflossen?
Welnee.
Dat kwam niet eens in me op
Ik had helemaal geen tijd om daar bij stil te staan. Ik had wel wat anders te doen. Verre reizen, dure koffies, zoiets. En voor m’n nieuwe huis met eigen keuken een glimmend koffiezetapparaat uitzoeken, dat natuurlijk ook.
Inmiddels ben ik 39, bijna vijftien jaar ouder dan ik op deze foto was.
We lijken nog wel op elkaar, zij en ik. Ik hou nog steeds van lezen. Ik hou nog steeds van reizen. Ik hou nog steeds van koffie. Maar dat luxe koffiezetapparaat dat ik destijds kocht? Dat heb ik allang op Marktplaats verkocht.
Veel te duur, die cups.
Het grootste verschil met toen: ik wil nu helemáál niet meer dat het snel gaat. Integendeel.
Ik ben aldoor op zoek naar rust
Naar langzaam. Naar ’s ochtends met ’n slaperig hoofd door de keuken scharrelen en dan drie schepjes koffie in het filterapparaat gooien.
Dat geluk dat ik destijds zocht, zit ‘m niet in het zo snel mogelijk halen van allerlei doelen. Het zit ‘m in fijne mensen. In nieuwe dingen leren. In een lege agenda. In een oude, krakkemikkige bank die mijn zoontje net zo vies mag maken als hij wil.
Rustig aan. Geen haast. Tijd genoeg. Geld zat. ?