Hier een update uit januari 2023. Onderstaand verhaal schreef ik vier jaar geleden. Inmiddels denk ik heel anders over eten. Diëten doe ik niet meer. Sterker nog, ik eet precies waar ik zin in heb, wat en hoeveel het ook is, altijd en overal.
Intuitief eten heet dat. Oftewel: erop vertrouwen dat je lichaam weet wat het nodig heeft. Onderstaande post zou ik nu dan ook niet meer schrijven, vandaar ook deze opmerking vooraf. Meer weten? Luister deze podcast. Had mijn verhaal kunnen zijn.
***
In dit verhaal laat ik zien wat je moet doen als je het hebt verpest.
Ik vertel hoe gestrest ik was, hoe ik veel te veel geld aan (ongezonde) boodschappen uitgaf, daarmee mijn maandbudget verprutste en me ook nog eens lui, dik en ellendig voelde, en hoe alles toch nog goed kwam.
Lees maar.
***
Mijn kerstdiner ligt naast me op de bank. Een bus Pringles (paprika), een zak gele M&M’s (large), een pak roze koeken (mini), een muffin (vanille met chocola), een flink stuk arretjescake (gemaakt door mijn schoonzusje) en een zak eierkoeken.
Op de arretjescake na kocht ik dit alles vanmiddag ook nog eens bij die dure AH to go op het station, de enige supermarkt in de buurt die op Tweede Kerstdag open was. Kosten: maar liefst 15 euro en 41 cent.
Te duur? Ja.
Ongezond? Zeker.
Veel te veel? Ach, misschien dat ik die eierkoeken voor morgen bewaar.
Soms loopt alles mis
Een ruime week eerder dacht ik nog dat ik alles onder controle had. Ik had een plan gemaakt voor wat ik in december allemaal nog wilde doen. Energiek en gemotiveerd, dat was ik. Ik had er zin in.
Wat ik van plan was:
Drie verhalen schrijven voor m’n blog, acht posts plaatsen op Instagram, een nieuwsbrief versturen, brainstormen over een cursus die je leert je studieschuld snel af te lossen, en nog werken en kerst vieren en knuffelen met mijn zoontje en mijn katten.
Wat er gebeurde:
Een van de katten ging dood, mijn zoontje kreeg koorts, hij hoestte als iemand die al zestig jaar rookt, ik zat uren met ‘m op mijn arm, belandde bij de dokterspost, probeerde vanuit huis nog wat te werken en kocht een kerstdiner van 6485 calorieën.
Oef.
En nee, of het daadwerkelijk 6485 calorieën waren weet ik niet, ik heb ze maar niet geteld. Punt is: alles liep mis. Was ik eerder nog energiek en gemotiveerd, nu voelde ik me gestrest, dik, lui en ellendig.
Wat moet je doen als je het hebt verpest?
Vandaag maar gezond eten en vooral geen geld uitgeven, besluit ik de vrijdagochtend na kerst met een blik op de ravage op de bank.
Plastic verpakkingen, overal.
Bijna alles is op. De eierkoeken liggen er nog. Ik gooi ze in ’n keukenkastje. De muffin kreeg ik ook niet op. Ik gooi ’t ding in de prullenbak. Snel duw ik er een luier bovenop, dat verkleint de kans dat ik me bedenk.
Ik check m’n budget voor december. Ik heb al meer dan driehonderd euro uitgegeven aan boodschappen. Ruimschoots meer dan de 225 euro die ik had begroot.
En nu?
Advies geven is moeilijk
Ik vind het lastig om advies te geven. Wie ben ik nu helemaal, om een ander te vertellen hoe iets werkt of moet?
Mijn eigen mislukkingen delen, dat kan ik. Hier bijvoorbeeld acht fouten die ik maakte bij het aflossen van mijn studieschuld.
En ja, praktische tips geven over een concreet onderwerp gaat me ook nog wel goed af.
Zo schreef ik deze verhalen:
- Rijk worden na het aflossen van je studieschuld? Dat kan nog best!
- Je studieschuld direct aflossen of zelf sparen, wat is slimmer?
- De 9 lessen die ik leerde door in een half jaar 10.000 euro studieschuld af te lossen
Lastiger wordt het als het gaat over grote onderwerpen. Over het leven, bijvoorbeeld.
Pas op met advies, waarschuwde Hunter S. Thompson, schrijver en journalist, in 1958 in een brief aan een vriend.
“To give advice to a man who asks what to do with his life implies something very close to egomania. To presume to point a man to the right and ultimate goal — to point with a trembling finger in the RIGHT direction is something only a fool would take upon himself.”
En toch probeer ik het
Juist omdat ik het zo vaak heb verprutst, weet ik als geen ander hoe het in elk geval níet moet.
Vroeger werd een mislukte dag bij mij al snel een mislukte week.
Dat ging zo: ja, gezond eten! En sporten! Vijf keer per week! Dan word ik fijn atletisch! En gezond! Ik ga voor mezelf koken! Yes! Het voelt goed! Al vier dagen bezig! Al een kilo eraf! Yes, yes! Dit is fucking lekker! Ah, een bonbon. Zal ik? Nee! Of… Ok. Shit. Mislukt. Never mind. Ik heb het verpest. Dan maar een zak chips als avondeten.
(Veel uitroeptekens, ja. Ik ben soms wat lyrisch.)
Dat het aldoor mislukte, kwam door twee dingen: perfectionisme en zelfhaat.
Perfectionisme en zelfhaat
Ik wilde alles of niets. En als het misging, voelde ik me een mislukkeling. Dan vond ik mezelf lui en dom en suf en nog veel meer lelijks.
Heel mijn eigenwaarde en mijn identiteit hing ik op aan het wel of niet halen van mijn doelen. En omdat ik perfectionistisch was, haalde ik die doelen zelden. Er hoefde maar iets kleins mis te gaan, één miezerige bonbon was genoeg, en ik gaf alweer op.
En dus voelde ik me aldoor rot en slecht en waardeloos.
Wat ik denk dat je moet doen als je het hebt verpest
Godzijdank ben ik inmiddels liever voor mezelf. Vooruit, na het eten van 6485 calorieën aan Pringles en M&M’s en arretjescake voel ik me nog steeds gestrest, dik, lui en ellendig.
Maar weet je?
Dat duurt niet lang. Hoe ouder ik word, hoe liever ik voor mezelf ben. Ik leerde dat hoe zuinig ik leef en hoe gezond ik eet niets zegt over hoeveel ik waard ben.
Vroeger wist ik dat ook wel, rationeel, ergens. Maar het voelde niet zo. Als ik weer iets verpestte, voelde ik me soms dagenlang waardeloos. Nu niet meer. Nu denk ik: ach, tja, kan gebeuren, laat ik vandaag eens iets beter voor mezelf zorgen.
Drie tips voor als iets is mislukt
- Wees niet zo streng. Verander lelijke gedachten over jezelf. Merk ze op, gooi ze weg, vervang ze door iets beters. (Duurt even, hou vol, werkt echt.)
- Niet zwelgen maar doen. Actie. Wandelen. Rennen. Schrijven. Wat dan ook. Maar doe iets. Ga naar buiten. Van stilzitten en balen wordt het niet beter.
- Werkt het niet? Valt het tegen? Probeer iets anders. Blijf niet aldoor hetzelfde doen. Dat is zonde. Zo heb ik jaren verpest.
Jaren verpest? Seriously?
Nou. Ja. Kijk, ik wil graag alles of niets. Een plan om langzaam de goede kant op te gaan? Welnee! Ik wil all in. Waarom beginnen met af en toe wandelen als ik veel meer kan bereiken met vier keer per week hardlopen? Waarom eens per week een blog post als m’n blog harder groeit als ik elke dag iets schrijf?
Omdat dat niet werkt. Daarom. Ik ben geen robot. Hoe gemotiveerd ik ook begin, ik hou het niet vol, dat elke dag rennen en bloggen.
En het kostte me letterlijk járen om dat te leren.
Verander één ding tegelijk
Veranderen is moeilijk, schreef blogger Leo Babauta. Doe rustig aan, één ding tegelijk.
“So do one change at a time, for at least a month. Six weeks is better. Then you can focus on one more change, and so on. That’ll be about six to eight changes a year — changes that will stick. They will last much, much longer than ones that you apply thinner focus to.”
Maar ja, dat gold niet voor mij, dacht ik vroeger. Ik kon het heus veel sneller.
Nope. Wrong.
Experimenteer en ontdek wat voor jou werkt
Misschien nog wel de belangrijkste les: wat voor mij werkt, hoeft helemaal niet voor jou te werken. Er bestaat zo veel tegenstrijdig advies. Harder werken. Meer rust nemen. Structuur aanbrengen. Minder regels. Vroeger opstaan. Langer slapen.
Al die adviezen kunnen zowel goed als slecht zijn. Wat voor de een werkt, werkt voor een ander helemaal niet.
Lees bijvoorbeeld dit heerlijk chagrijnige verhaal van Marina Koren in The Atlantic over waarom zij juist niet vroeg opstaat.
Het gaat erom dat je ontdekt wat werkt voor jóu.
Experimenteer. Doe wat goed voelt. Doe ook eens wat juist onnatuurlijk voelt. Kijk hoe het gaat. Hoe je je achteraf voelt.
Zo leer je jezelf steeds beter kennen. Je leert bovendien op jezelf te vertrouwen. Leuk, al die adviezen van iedereen, maar je mag ze negeren. Daar moet je wel sterk voor in je schoenen staan. Ook dat leer ik pas de laatste jaren. En boy, wat is het heerlijk.
Weet jij al wat je moet doen als je iets hebt verpest?
Lukt het jou om jezelf bijeen te rapen nadat iets knallend is mislukt? Heb je misschien nog een fijne tip waar ik iets aan kan hebben? Laat vooral een berichtje achter, dat vind ik leuk.
En mocht je nu net als ik te veel geld hebben uitgegeven, don’t worry. Niet opgeven, stug doorgaan. Dan kom je vanzelf waar je zijn wilt.
Goed, tot zover mijn advies. Dan ga ik nu fijn eierkoeken eten.
Wijze lessen. En gelukkig mag je nog tientallen jaren bijleren 😉
Wat mij helpt is de realisatie dat ik altijd opnieuw kan beginnen. Heb ik twee weken amper niet gewandeld, terwijl het net een paar weken zo goed ging? Ik kan gewoon opnieuw beginnen. Ben ik toch weer suiker gaan eten en sta ik te stuiteren? Ik kan gewoon weer opnieuw beginnen. Is de klas er in gekomen met het minderen in zuivel? Ik kan gewoon opnieuw beginnen.
Blijven leren, zeker! Fijn is dat. Ik ben er dol op. En opnieuw beginnen, dat is inderdaad een geruststellende gedachte.
Fan-tas-tisch. Ik ben echt fan van hoe je schrijft, en dan is de inhoud ook nog eens herkenbaar en nuttig! Thanks ??
Hey, wat fijn om te horen, dankjewel! 🙂
Heel herkenbaar. Maar waar een mislukte dag vol slecht eten bij mij vaak uitmondde in weken weer slechte dingen naar binnen proppen, stond ik vanochtend om zeven uur in een pannetje zelfgemaakte soep uit de vriezer te roeren (in warmhoudcontainer mee naar kantoor). Daarna gezond ontbijt met ongezoete granola, aardbeien en yoghurt en ook nog wat rauwkost snijden voor tussendoor. En ik moet zeggen na twee dagen met pannenkoeken, veel te veel oliebollen, patat, kroket en kaassouffle, smaakte dat allemaal wel weer heeeel erg lekker. En het mooiste van alles is: De perfectionist in mij was heel boos geworden. Maar die heb ik voor mijn laatste vakantie aan een boom in het bos gebonden en die mag daar lekker blijven!
Ooooh, wat goed! Ja, dat is het precies. Lief voor jezelf zijn, daar komt het altijd op neer. Wat wel weer leuk is, ik heb soms het idee dat ik nog steeds een drama ben met deze dingen. Maar als ik dan terugdenk aan een jaar of tien geleden, of twintig jaar, dan realiseer ik me dat het toch echt veel beter gaat. Ik vind mezelf zo veel leuker nu. Fijn wel, dat ouder worden. ?
Ik vind ouder worden echt heel leuk. Heb het leven voor gevorderden (zo noemt mijn life-coach dat) inmiddels aardig onder de knie. Alleen op academisch niveau gaat het nog wel eens mis, maar ach dat geeft niet.
Soms zou ik willen dat mijn bijna 18-jarige ik, mijn studie over zou mogen doen met de ervaring van mijn bijna 48-jarige ik. Maar ik denk niet dat mijn jongere ik dat leuk had gevonden. Ik sta nu zo anders in het leven en ik denk dat dat goed is. Ik vind mezelf ook leuker nu dan dat onzekere bakvisje dat dertig jaar geleden journalistiek ging studeren. Maar ik heb haar ook lief. Want zonder haar was ik niet zo’n mooi mens geworden als ik nu ben ;).
Wilde gisteren weer eens wat kopen wat ik helemaal niet nodig had. Had het gelukkig net op tijd door. Dus niet gedaan… Vond ik dan wel weer stoer van mezelf en moest er ook wel heel hard om lachen. Het werkt erg verslavend dat budgetteren…
Haha, goed bezig! En ja, ik dacht dat vroeger ook vaak! Hoe veel ik wel niet zou leren, als ik als student opnieuw aan m’n middelbare school zou kunnen beginnen. Maar het zou inderdaad waarschijnlijk tegenvallen. Leren gaat nu met vallen en opstaan. Is eigenlijk ook wel zo interessant.
Superveel respect voor je manier van denken en doen , je schrijft op een manier dat hongerig maakt naar meer ,kijk nu al uit naar je eerste boek , veel plezier rust en liefde in alles
Hey, dankjewel! En mijn eerste boek, haha, dat is best een tof idee.