Wat ga je doen als je studieschuld helemaal is afgelost?

Wat ga je doen als je studieschuld straks is afgelost?

Die vraag krijg ik vaak.

Het gekke is, ik weet het niet zo goed.

Wat als je studieschuld is afgelost?

Dan ga ik LEGO kopen, schreef ik pas in een post op Instagram. Ik wil graag weer reizen, vertelde ik onlangs in een interview met Viva.

Ze zitten me niet lekker, die twee antwoorden. Niet dat ze per se fout zijn. Ik vind LEGO geweldig en ik wil mijn zoon dolgraag de wereld laten zien.

Ik heb alleen het idee dat er een beter antwoord is.

Het nadeel van dromen over de toekomst

Dromen over de toekomst heeft een nadeel: het toont je precies wat je niet hebt. Als je maar blijft denken aan die G-Star of Kuyichi van honderdvijftig euro of aan dat vliegticket naar Madagaskar, ja, dan wordt fanatiek aflossen gauw vervelend.

Dat doe ik dus ook niet.

Tegelijkertijd: ik heb wel degelijk een doel. Zonder doel kom je nergens.

(Dat weet ik omdat ik eerst weigerde een doel te kiezen. Hoe wist ik nu wat ik later zou willen? Dus ik koos niks. Het resultaat? Ik kwam nergens. Wat blijkt? Je kunt gewoon beginnen door iets te kiezen en dan pas je het later zo nodig steeds aan.)

Mijn leven in het jaar 2034

Als ik denk aan mijn doel denk ik aan het jaar 2034. Precies vijftien jaar nadat ik begon met het supersnel aflossen van mijn studieschuld.

Mijn zoon is dan vijftien, ik ben tweeënvijftig.

We wonen in een fijn huis vol planten en poezen. Hoeveel geld ik dan heb, weet ik nog niet precies. Maar: genoeg voor m’n zoon om te studeren, als hij wil. En genoeg voor mij om me vrij te voelen en te kunnen doen wat ik wil, wat dat in 2034 dan ook maar mag zijn.

Ter geruststelling: je hebt nog wel even de tijd

Een mensenleven is lang. Dat weet ik nu. Vroeger had ik dat niet door. Toen ik achttien was, wist ik zeker dat het leven bij dertig ophield.

Dat denk ik allang niet meer.

In 2034, als ik begin vijftig ben, kan ik nog prima twintig jaar werken. Ik zou ook zomaar eens negentig jaar oud kunnen worden, of zelfs honderd. Als ik vijftig jaar ben, ben ik misschien pas op de hélft.

Er is tijd genoeg.

Ik voelde me aldoor opgejaagd

Vroeger had ik altijd haast.

Ik wilde studeren, ik wilde op kamers, ik wilde klaar zijn met studeren, ik wilde een baan, ik wilde meer reizen, ik wilde een koophuis, ik wilde van mijn koophuis af. Alles met dezelfde passie. Ik wilde het intens en ik wilde het ogenblikkelijk.

Door, door, door.

Ik voelde me aldoor opgejaagd.

Je hoeft geen haast te hebben

Wat ik ontdekte door het aflossen van mijn studieschuld: je hoeft geen haast te hebben. Sterker nog, het werkt averechts.

Tuurlijk, ik los mijn studieschuld snel af. Maar – en dit is cruciaal – dat is niet omdat ik haast heb. Integendeel. Het is omdat ik géén haast meer heb. Dat ik zo snel kan aflossen komt maar door één ding, en haast heeft er niets mee te maken.

Ik ga zo snel omdat ik focus heb.

‘Want to know who is winning?’

Ik leerde dit van Gary Vaynerchuk. Wat, die opzwepende en steenrijke ondernemer met z’n mindset-filmpjes op YouTube? Seriously?

Jep. Ik klikte die video’s eerst ook steeds weg. Ten onrechte, want hij zegt slimme dingen. Luister maar.

“Want to know who is winning?”, vraagt hij. Zijn antwoord: de mensen die doen wat ze leuk vinden. De mensen die snappen dat het leven vandaag plaatsvindt, en niet pas na het halen van welk doel dan ook.

Ja. Verrek.

En de mensen die dat begrijpen? Die hebben geen haast.

En dat veranderde alles

Door Vaynerchuk snapte ik mijn haast niet meer. Korte zinnen bleven zich herhalen in mijn hoofd. Ik leef nu, hier. Dit is wat ik heb. Deze dag. Dit is mijn leven. Ik lééf!

Als ik straks negentig ben en terugkijk op mijn leven, dan zou het zomaar kunnen dat ik dit de mooiste tijd vind.

M’n zoon kruipend op jacht naar de poes. De poes spinnend op mijn schoot, moe van al die aandacht. Pasta koken. Soep uit de magnetron. Wandelen in het donker, en samen met m’n zoon zoeken naar lampen en lichtjes. Schrijven, altijd schrijven, zodra hij slaapt.

Dit is mijn leven (en dit is mijn bed)

Tuurlijk, ik wil graag een nieuw bed met een goddelijk matras en zo’n zwaar dekbed in de allergrootste maat, met nieuwe kussens en zachte lakens, alles rustgevend wit.

Maar daar denk ik niet zo vaak aan.

Dat komt wel, later.

Geen haast.

En ach, mijn bed.

De matrassen liggen op de grond, zo kan mijn zoontje er fijn op klimmen. De kussens zijn oud. De lakens hebben gaatjes, gemaakt door kleine poezennagels. Maar: ik héb een bed. Ik lig zacht en warm. En m’n zoontje heeft een zeilschip of luchtballon of wat hij ook maar fantaseren wil.

Zie? Het is goed, ook nu al.

Soms lukt het niet, hoor

Soms mislukt het. De afgelopen weken, bijvoorbeeld. Ik heb een tof plan: ik wil studieschuldbezitters helpen door het maken van aflostrainingen. Digitale cursussen en workshops waarin ik stap voor stap alles uitleg wat ik heb geleerd.

Ik word heel blij van dit idee. En dus dook ik er vol in. Ik schreef me in bij de KVK en ik wilde alles tegelijk doen.

Ik wilde een podcast en wekelijkse video’s op YouTube, ik wilde koffiemokken en T-shirts met leuke teksten – betaalbaar én verantwoord geproduceerd, uiteraard – en ik wilde een planner en een boek en die eerste cursus moest vanzelfsprekend binnen een week online.

Ja. Mijn haast was terug. Goddamn.

Beginnen, in kleine stukjes opdelen en gestaag doorgaan

Gelukkig heb ik het inmiddels snel in de gaten als ik weer alles tegelijk wil. Hey. Jij daar. Wacht even. Nee. Rustig aan.

Het leven is lang. Het hoeft niet snel.

Het starten van een bedrijf is natuurlijk net als het aflossen van een studieschuld: beginnen, in kleine stukjes opdelen en dan gestaag doorgaan. En ervan genieten, niet pas als het klaar is, maar nu al.

En dat kan. Dat is het mooie van het enthousiast aanpakken van je studieschuld. Als het je zelfs lukt om aflossen leuk te maken dan kun je bijna alles leuk maken.

Wil je gelukkiger worden? Sta vaker stil bij waar je blij mee bent

Gelukkiger worden is lastig maar het kan, schrijft wetenschapper Sonja Lyubomirsky in haar boek The How of Happiness. Zoek het niet in geld of faam, adviseert ze. Dat levert hooguit kortstondig blijdschap op.

Hoe moet het dan? Dankbaar zijn helpt. Bedenk elke dag drie dingen waar je blij van wordt. Je kat. Je baan. De regen. Een pizza margherita. Wat je maar wilt. Schrijf ze op, eventueel. Als je dat doet, focus je als vanzelf op vandaag, op deze dag waarop je leeft.

Wat als mijn studieschuld is afgelost?

Het leven met een baby leerde me nog iets: het is goed om te vieren wat je hebt bereikt.

Daar moet je even aan wennen, misschien. Het is vaak makkelijker om te zien wat je niet goed doet. Wéér geen verse groenten gekookt, wéér de badkamertegels niet gepoetst, wéér met een slaperig hoofd aan het werk.

Daar schiet je uiteraard niks mee op.

Daarom vier ik inmiddels alles

Ik vier dat mijn inbox leeg is. Dat ik geen chips eet maar soep uit de magnetron. Dat m’n verhaal ondanks dat slaapgebrek toch maar mooi af is. Dat ik vandaag weliswaar niet heb gedoucht maar gisteren toch maar mooi wel.

En dat moet natuurlijk mijn reactie zijn op de vraag wat ik ga doen als mijn studieschuld is afgelost. Ik ga het vieren. Vieren dat ik ben begonnen, vieren dat ik heb doorgezet, vieren dat het veel leuker was dan ik had verwacht. En vieren dat het me is gelukt.

Ja, dat is mijn nieuwe antwoord.

En dat is genoeg.

Het leven is lang. We hoeven niet te haasten.