Al wekenlang ben ik aan het twijfelen over alles. Of, nou ja, over vrij veel. Het gaat van klein naar groot. Wat wil ik eten? Hoe laat ga ik slapen? Wie ben ik eigenlijk? Moet ik heel mijn bedrijf niet omgooien? En waarom heb ik zo’n hekel aan Instagram?
Mijn hoofd stroomt over, niks gaat vanzelf.
En dan niet op een fijne oh-ik-heb-duizend-leuke-ideeën-waar-zal-ik-eens-mee-beginnen manier. Nope. Helaas. Het is een waaaaah-ik-heb-nog-zoveel-te-doen-en-ik-weet-niet-waar-ik-moet-beginnen-en-ik-heb-er-geen-lol-meer-in manier.
Het begon zo
Sporten, schoonmaken, groente eten, zodra het verplicht is, wil ik het niet meer doen. Vrij puberaal, ja. I know. Ik weet ook niet wat het precies is, mijn leven zou zoveel makkelijker zijn als ik die verstandige dingen simpelweg deed.
Maar nee.
Waar ik naar toe wil: ik heb de afgelopen maand helemaal niets op Instagram gezet. Geen verhalen, geen reacties, niets. Ik heb de app op m’n telefoon zelfs nauwelijks geopend, zo erg zag ik tegen Instagram op. Haat, dat voelde ik, zo erg was het.
Een leven als digitale kluizenaar
Een maand lang leefde ik als digitale kluizenaar. Tenminste, op Instagram dan. YouTube voelt voor mij zo heerlijk relaxed en vrij, daar kan ik oneindig verdwalen (lees maar). Opmerkelijk wel, dat verschil.
Anyway, even offline dus, Instagram-gewijs. Ik had zin in rust.
En het voelde zo fijn! Alleen: als ik mijn cursussen niet steeds fanatiek aanbied dan verdien ik ook nauwelijks geld. Moest ik stoppen met Instagram? Ja, twijfelen dus weer.
Een heerlijk lege agenda
Kijk, toen ik ontdekte hoe leuk het aflossen van je studieschuld kan zijn, voelde het vanzelfsprekend om daarover te gaan bloggen. Ik hou van schrijven en ik heb duizenden verhalen te vertellen.
En toen dat blog lekker begon te lopen, volgde er een cursus. Toen nog eentje. En hoewel ik jarenlang met liefde als journalist had gewerkt, wilde ik graag iets anders proberen. En dus nam ik ontslag en werd ik ondernemer.
Geen baas meer, hoe fijn is dat? Nou, ik kan je vertellen, dat is heerlijk. Vrijheid. Een lege agenda en precies doen wat ik wil. Een genot.
Maar (ja, er is natuurlijk een maar)
Alleen, het punt is, ik vind het verkopen van die cursussen niet zo leuk. Ik zie wel hoe het moet: mezelf presenteren als expert en veel posts met tips maken op Instagram. Stories erbij, liefst elke dag, dan groei je het snelst.
Maar: ik vind het saai als ik dat verplicht moet doen. Net als spinazie eten en hardlopen wil ik het niet meer zodra het moet. Ik wil delen wat ik interessant vind, niet wat commercieel goed werkt. En soms wil ik helemaal niks delen. Fijn even offline.
Instagram als nieuwe baas
Het lastige is, Instagram wil graag dat je veel deelt. Hoe meer we de wereld in slingeren, hoe langer iedereen op Instagram zit en hoe meer het bedrijf verdient. En dus beloont Instagram je als je vaak online bent. Hoe meer je post, hoe sneller je account groeit.
Minstens drie keer per week iets posten, had ik daarom besloten. Stories maken, dat ook. Liefst elke dag, maar minstens een paar per week. Maar: het kost me zo veel moeite om dat te doen. En soms lukt het überhaupt niet.
Dan vertelde ik tegen mezelf:
- Kom op, zo moeilijk is het toch niet
- Anderen doen dit ook
- Sterker nog, anderen verdienen hier veel geld door
- Bovendien, je hebt zat verhalen om te vertellen
- Huppakee, niet twijfelen, even doorzetten, zo klaar
Maar ja, dat was de theorie.
In de praktijk werkte het niet.
Instagram begon langzamerhand als een gevangenis te voelen. Alsof ik weer ’n baas had. En hoewel die argumenten hierboven zo logisch klonken, zodra ik een post moest schrijven voelde het zwaar en ingewikkeld en had ik helemaal geen zin meer.
En die expertstatus hè?
Bovendien, die expertstatus, die wil ik helemaal niet. Ik vind dat geen fijne rol. Ik wil nieuwe dingen leren en experimenteren en fouten maken en, ja, twijfelen dus. En ik wil daar vrij over kunnen vertellen zonder me af te hoeven vragen of ik m’n imago verpest.
Mezelf presenteren als de persoon die alles weet van geld, met als logische vervolgstap aandelen en crypto en NFT’s, dat is niet wat ik wil. (Beleggen vind ik op zich zeker slim en interessant hoor, daar zal ik vast nog wel eens iets over schrijven op dit blog. Maar dan wel inclusief al m’n twijfels en fouten, niet alsof ik een deskundige ben.)
Wat ik dan wél wil?
Bloggen. Bloggen zoals ik in 2019 begon: zorgeloos, zonder na te denken over commercieel succes. M’n belevenissen delen, niet als succesverhaal maar met alle twijfels die ik heb. En niet omdat het moet maar gewoon als ik zin heb. En anders niet.
Dus dat ga ik doen.
Elke week één verhaal. En dan precies schrijven waar ik zin in heb. Waar ik zelf mee bezig ben op dat moment. Niet nadenken over wat veel cursussen zal verkopen, geen extra regels die alles ingewikkeld maken. Gewoon schrijven wat ik wil.
En die cursussen dan?
M’n cursussen blijf ik gewoon verkopen. Ik vind cursussen maken superleuk. Nadenken over wat goed helpt, dat in logische lessen gieten en dan fiksen dat die lessen nuttig en interessant en luchtig en vermakelijk zijn. Heerlijk om te doen. Past goed bij mij.
Het zou ook zomaar kunnen dat ik nog wel nieuwe cursussen ga maken. Eerder over minimalisme dan over beleggen, vermoed ik. (Al weet ik natuurlijk niet waar ik later nog eens zin in krijg. En m’n zin volgen, dat is nu net wat ik graag wil doen.)
Wat er gaat veranderen: ik ga die cursussen niet fanatiek verkopen via Instagram. Niet meer van die launches waarbij ik dagen praat over waarom je mee zou moeten doen. Nope, ik bied ze gewoon aan, hier op m’n blog en soms in m’n nieuwsbrief. That’s it.
Verdien ik dan nog wel genoeg geld?
Ja, dat is spannend. Ik weet het niet. Nog iets om over te twijfelen haha.
Mijn ervaring tot nu toe: met die cursussen kan ik een prima maandsalaris verdienen maar dan wel als ik superfanatiek aan het verkopen ben op Instagram. Maar ja, dat is nu net waar ik allesbehalve blij van word. En ik ben verdorie toch geen ondernemer geworden om dingen te doen die ik verschrikkelijk vind.
Dus ja, wat nu? Verdien ik voldoende geld als ik die cursussen wat minder opvallend verkoop? Kan ik nog zuiniger leven zodat ik minder geld nodig heb? Wil ik een bijbaan? Werken in een boekwinkel of koffietentje, om maar eens iets te noemen? Of, misschien, krijg ik wel weer nieuwe zin en inspiratie en ontdek ik nieuwe verdienmodellen?
En Instagram?
Nou, ik doe Instagram niet in de ban hoor. Soms vind ik het daar namelijk wel leuk. Ik heb via Instagram veel toffe mensen leren kennen. En zolang het maar niet als een verplichting voelt, is het best aardig om ook daar mijn belevenissen te delen.
Maar geen regels meer, dat sowieso. Geen verplichtingen. Geen publicatieschema. Offline zo veel als ik wil. Fuck dat algoritme. Gewoon vertellen wat ik vertellen wil. En wie weet ga ik Instagram daar nog wel weer leuk van vinden ook. (Hier m’n account.)
Update: Nope, ik begon Instagram niet leuk te vinden. Sterker nog, ik werd het helemaal zat en na lang twijfelen besloot ik mijn account te verwijderen.
Hoi Maaike,
Ik volg je berichten al een tijdje met interesse. Ik lees nu net je laatste blog over je twijfels en het niet pusherig willen verkopen van je cursussen. Mijn naam is Roelof Oldenburger, ik ben samen met mijn partner Ton Feldbrugge eigenaar van Movum BV in Groningen.
Wij zijn begonnen met offline workshops en cursussen aan te bieden vanuit ons pand aan de Ubbo Emmiussingel. Niet alleen door Movum zelf, maar ook door mensen uit ons netwerk die deelnemers serieus iets te bieden hebben. Na je een tijd te hebben gevolgd, denk ik dat jij heel goed van die mensen zou kunnen zijn. Het is een andere vorm van cursussen aanbieden dan je gewend bent, dus wellicht is het spannend voor je. Veel minder spannend is gewoon eens een kop koffie of thee drinken om van gedachten te wisselen. Daarvoor nodig ik je van harte uit.
Met vriendelijke groet,
Roelof
Hey Roelof, wat een leuk bericht! Zo zie je maar, nieuwe manieren om geld te verdienen duiken soms op de meest onverwachte plekken op. Ben wel benieuwd naar je verhaal, even koffie drinken vind ik leuk. Zal je zo even een mailtje sturen. Groet!
Je kunt Instagram ook gebruiken zoals jij het zelf wilt. En lees de laatste opbeurende nieuwsbrief van Elja Daae over Instagram even – alles wordt daar weer anders. Yay! (Je vindt hem via haar Twitteraccount).
Ik snap je afkeer. Ik heb dat regelmatig. In 2017 was ik een half jaar totaal offline – op e-mail na. Het was heerlijk. Heer-lijk. Ik kwam in een normaal levensritme. Veel meer rust.
Begin 2018 begon ik weer met werken en ik zag er enorm tegenop om weer mee te gaan draaien op social media – maar het wende binnen een dag of twee weer.
Niettemin, het zijn ook kwade geniussen. Om een beetje bij te blijven ging ik vorige week op TikTok. Ik was direct verslaafd, ik zat er zonder te merken steeds een uur op. Dus die heb ik weer weggedaan. Hallo, zeg. Dat was gewoon ongezond.
En dan. betaalde nieuwsbrieven zijn ook een prettig verdienmodel. Zie dat veel te lange gesprek van Elja en mij op mijn laatste blog. En dan naar het einde. Er staat een onderwerpindex bij. Kun je zo opzoeken.
Ik snap je dus! Vind je lol, terug, anders wordt het niks!
Hey, dankjewel voor je opbeurende woorden! Ja, zonder lol wordt het niks. En af en toe even rust hoort er blijkbaar ook bij. TikTok heb ik met ’n schuin oog even bekeken maar ik heb inderdaad maar besloten om het over te slaan. Oh, en die nieuwsbrief van Elja klinkt goed, ik zoek ‘m op!
ERlka = Elja. Zucht.
Aaaaah, ja, je kan reacties nog steeds niet aanpassen hier. Zal het even voor je doen. 🙂
“Bovendien, die expertstatus, die wil ik helemaal niet. Ik vind dat geen fijne rol. Ik wil nieuwe dingen leren en experimenteren en fouten maken en, ja, twijfelen dus.”
Je kunt dus ook expert zijn in nieuwe dingen leren en experimenteren en fouten maken. Krijg je gewoon een expert status in twijfelen. ?
F*ck Insta glamour.
Hai Maaike,
Een collega-ondernemer van me (therapeut) verkoopt haar online cursussen (ook) via een cursusplatform. Ik wil er hier geen reclame voor maken, maar stuur me vooral een berichtje als je meer wilt weten.